Jak rozpoznać, że dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej?
Nieprawidłowości w obszarze rozwoju układu nerwowego, niekiedy jeszcze w fazie płodowej, doprowadzić mogą do powstania zaburzeń w ramach integracji sensorycznej. Oznacza to, że dziecko ma trudność z przyswojeniem i interpretacją bodźców pochodzenia zewnętrznego lub wewnętrznego. Jego wzrok, słuch, zmysł równowagi nie działają prawidłowo, przy czym nie chodzi tu o zaburzenia samej percepcji, ale interpretacji tych bodźców przez organizm.
W celu zdiagnozowania problemów z integracją sensoryczną, niezmiernie ważna, poza specjalistycznymi badaniami wykonywanymi przy użyciu specjalistycznych kwestionariuszy (Kwestionariusz Rozwoju Sensomotorycznego, Arkusz Obserwacji Klinicznej, Testy Integracji Sensorycznej) jest uważna obserwacja dziecka przez rodziców i nauczycieli.
Integracja sensoryczna w obszarze swoich zaburzeń może objawiać się przez:
- niską koordynację ruchową, zaburzenia w napięciu mięśniowym – dziecko myli strony, ma problem z ubraniem się, upuszcza przedmioty lub ściska je zbyt mocno, jest niezgrabne, nie potrafi bądź unika zajęć wymagających precyzji (zajęcia manualne – szycie, malowanie, budowanie figur z klocków).
- nadwrażliwość bądź niewrażliwość na bodźce- dziecko lubi głośne dźwięki, karuzele, jednostajne powtarzające się ruchy, przytula się mocno, szczypie (jego zachowanie może być odbierane jako agresywne), bądź odwrotnie- unika kontaktu dotykowego, typowe natężenie dźwięku interpretuje jako hałas, ostro reaguje na dotyk, nadmiar światła.
- trudnościami w nauce – dziecko ma trudność z jazdą na rowerze, nauczeniem się pisania bądź czytania, zdobyciem codziennych umiejętności jak posługiwanie się sztućcami, niechętnie próbuje nowych potraw, nie lubi nowości.
Zaobserwowanie przynajmniej kilku objawów wymaga konsultacji lekarskiej, a w przypadku zdiagnozowania trudności terapii. Terapia integracji sensorycznej przynosi dobre efekty i pozwala dziecku na lepsze funkcjonowanie w otaczającym go świecie.